Po pierwsze:
Nim spróbujemy odczytać pierwsze treści zawarte w Księdze Sędziów, warto uświadomić sobie czas i miejsce wydarzeń, do których nawiązuje. Już w pierwszym wierszu została zawarta informacja, że chodzi o to, co wydarzyło się miedzy Izraelitami a Bogiem po śmierci Jozuego. Księga Jozuego opisuje zdobycie Kanaanu pod wodzą Jozuego. Jej autor chce pokazać, że zdobycie Ziemi Obiecanej nie było problemem militarnym, ponieważ taki był plan Boga. Izraelici zajęli tę ziemię dzięki mocy Boga. On też podzielił między pokolenia Izraela Kanaan i wskazał, że podstawą do utrzymania Bożego daru jest posłuszeństwo Bogu i Jego prawu, zaś największym niebezpieczeństwem jest wejście w bliskie stosunki z ludami pogańskimi. Opis podboju tych ludów różni się od tego, jaki zawarto w Księdze Sędziów, gdzie autor ukazuje samodzielną walkę plemion Izraela o przydzielone im przez Boga terytorium. Bohaterowie Księgi Sędziów nie należą już do pokolenia, które pamięta wyjście z niewoli egipskiej, ani nawet znaków Boga, jakich dokonywał przez Mojżesza, a w końcu przez Jozuego, gdy oddawał Izraelitom w posiadanie Ziemię Obiecaną.

Można by pokusić się o stwierdzenie, że treści Księgi Jozuego i Księgi Sędziów są w tym względzie dwoma stronami tego samego medalu. Z jednej strony Ziemia Obiecana jest darem Jahwe dla Izraela, zaś z drugiej jest zadaniem, zobowiązaniem, misją jemu powierzoną. Dar Boga zawsze zobowiązuje. Pierwsza księga ukazuje więc zajęcie Kanaanu, jako realizację obietnicy Boga: to Bóg walczy w imieniu Izraela, oddaje w ręce Jozuego wrogów Narodu Wybranego. Bóg jest zdobywcą krainy mlekiem i miodem płynącej. Ziemia ta należy do Boga i jest Jego darem dla Izraelitów, z którymi zawarł Przymierze. W sposób szczególny wyraża to "prawo klątwy", zgodnie z którym wojska izraelskie, prowadzone przez Boga, mają obowiązek całkowitego zniszczenia zdobytych miast i eksterminacji ludności, która żyje na zdobytych terenach. Jak pokazują dane archeologiczne i treści zawarte w Księdze Sędziów "prawo klątwy" w rzeczywistości było raczej ideologiczną i religijno-społeczną zasadą, wedle której Izrael ma zachować swą tożsamość i specyfikę oparte na Przymierzu z Jahwe. Wymaga to takiego osiedlania się w Kanaanie, któremu nie towarzyszy mieszanie się z ludami Kanaanu. Księga Sędziów pokazuje więc zdobywanie Ziemi Obiecanej jako proces, stopniowy i długotrwały, który łączy się z walką o wierność Bogu i Jego Przymierzu; opisuje trud i wkład Narodu Wybranego w zdobywaniu Ziemi Obiecanej. Stąd ze strony Boga (Księga Jozuego) zdobycie Kanaanu dokonuje się błyskawicznie i bez problemów, zaś ze strony Izraelitów (Księga Sędziów) jest to poważny trud, szkoła życia, wierności Bogu i Jego Przymierzu z Izraelem.