Księga Sędziów jest siódmą księgą kanonu Pisma Świętego. Została umieszczona po Pięcioksięgu (Księga Rodzaju, Księga Wyjścia, Księga Kapłańska, Księga Liczb, Księga Powtórzonego Prawa) i Księdze Jozuego. Wynika to z faktu, że Księga Sędziów opisuje i interpretuje teologicznie wydarzenia historyczne z okresu od wejścia Izraelitów do ziemi Kanaan do ustanowienia monarchii (zatem jest to czas od ok. 1200 do 1000 przed Ch.). Swą nazwę księga ta wzięła od jej głównych bohaterów, nazywanych właśnie sędziami.

Sędziowie na ogół byli przywódcami rodów poszczególnych plemion, często stali na czele wojska. Ich zadania były o wiele szersze niż wskazywałaby nazwa sprawowanego urzędu i wynikały z misji, jaką powierzał im Bóg. Z tej racji cieszyli się także powszechnym autorytetem. I choć swe zadania pełnili najczęściej tylko wobec jednego lub kilku plemion, w Księdze Sędziów są przedstawieni tak, jakby pełnili władzę nad całym Narodem Wybranym.

Wśród zadań powierzonych sędziom należy wskazać przede wszystkim na dwa: wyzwalanie plemion izraelskich z opresji i niebezpieczeństw (stąd bohaterowie nazywani bywają także wybawcami) oraz pełnienie urzędu rozjemczego nad poszczególnymi pokoleniami (stąd nazywani są sędziami).

W Księdze Sędziów mowa jest o dwunastu bohaterach, na których spoczywał duch Boży. Dzieli się ich na dwie sześcioosobowe grupy:
· sędziowie więksi - charyzmatyczni przywódcy i wybawcy Izraela w pełnym tego pojęcia znaczeniu: Barak (działają wspólnie z prorokinią Deborą), Otniel, Gedeon, Ehud, Jefte oraz Samson;
· sędziowie mniejsi - strażnicy przestrzegania prawa Bożego w powierzonych ich pieczy plemionach: Tola i Jair, Ibsan, Elon i Jabdon oraz Szamgar.